Pas eliminimit përballë Fluminenses, ajo që bëri më shumë zhurmë ishte deklarata e fortë e Lautaro Martinez ndaj Calhanoglu-s, me kapitenin që reagoi ashpër ndaj regjisorit turk duke i kërkuar këtij të fundit të largohet, nëse e dëshiron diçka të tillë. Pas kësaj deklarate që bëri xhiron në Itali, ka reaguar edhe Calhanoglu:
“Pas dëmtimit në finalen e Ligës së Kampioneve, ne prapë vendosëm që unë të largohesha me ekipin për në Shtetet e Bashkuara. Të qenit atje, edhe pa qenë në gjendje të dilja në fushë, ishte e rëndësishme për mua. Doja të isha pranë grupit, për të dhënë mbështetjen time. Fatkeqësisht, gjatë një seance stërvitore në SHBA, pësova një tjetër dëmtim, në një zonë tjetër. Diagnoza ishte e qartë: një këputje muskuli. Për këtë arsye nuk isha në gjendje të luaja në këtë garë. Nuk ka asgjë tjetër. Asnjë sfond. Dje humbëm. Dhe kjo dhemb.
E përjetova me trishtim, jo vetëm si futbollist, por si një person që kujdeset vërtet për këtë ekip. Pavarësisht dëmtimit, menjëherë pas fishkëllimës së fundit thirra disa shokë skuadre për të treguar mbështetjen time. Sepse kur kujdesesh, kjo është ajo që bën. Ajo që më bëri më shumë përshtypje, megjithatë, ishin fjalët që dolën më pas. Fjalë të ashpra. Fjalë që ndajnë, jo që bashkojnë.
Në të gjithë karrierën time nuk kam kërkuar kurrë justifikime. Gjithmonë kam marrë përgjegjësitë e mia. Kam luajtur edhe përmes dhimbjes. Dhe në momente të vështira, gjithmonë jam përpjekur të jem një pikë referimi. Jo me fjalë, por me veprime. Unë respektoj çdo mendim, madje edhe atë të një shoku skuadre, madje edhe atë të presidentit. Por respekti nuk mund të jetë i njëanshëm. Gjithmonë e kam treguar, brenda dhe jashtë fushës. Dhe besoj se në futboll, si në jetë, forca e vërtetë qëndron në të diturit se si të respektojmë njëri-tjetrin, veçanërisht në momentet më delikate.
Nuk e kam tradhtuar kurrë këtë fanellë. Nuk kam thënë kurrë se nuk isha i lumtur te Interi. Në të kaluarën kam marrë oferta, madje edhe shumë të rëndësishme, por zgjodha të qëndroj. Sepse e di se çfarë do të thotë kjo fanellë për mua. Dhe mendova se zgjedhjet e mia flisnin vetë. Pata nderin të isha kapiteni i ekipit tim kombëtar. Dhe atje mësova se udhëheqësi i vërtetë është ai që qëndron pranë shokëve të tij të ekipit, jo ai që kërkon dikë për të fajësuar kur është më e lehtë ta bëjë këtë.
E dua këtë sport. E dua këtë klub. Dhe i dua këto ngjyra, për të cilat kam dhënë gjithçka çdo ditë. E ardhmja? Do ta shohim. Por historia do t’i kujtojë gjithmonë ata që qëndruan në këmbë. Jo ata që ngritën zërin më shumë”, shkruan Calhanoglu.
()
