Ndërsa zgjedhjet presidenciale në SHBA në nëntor janë pothuajse të sigurta se do të jenë ngjarja më e rëndësishme e këtij viti, shumë vende të tjera kyçe do të zgjedhin gjithashtu udhëheqës të rinj këtë vit. Rezultatet, veçanërisht në Shtetet e Bashkuara, do të kenë pasoja të thella për luftën dhe paqen, veprimet klimatike dhe ndoshta të ardhmen e demokracisë.
Nga Richard N. Haass
Në punën time të vjetër në Departamentin Amerikan të Shtetit, kolegët shpesh më pyesnin se çfarë mund të ndodhte në këtë apo atë situatë. Shpesh, nuk kishte asnjë mënyrë për ta ditur këtë dhe u kujtoja atyre që më pyesnin se isha Drejtor i Planifikimit të Politikave, jo i parashikimeve. Thënë kështu, parashikimi mund të jetë një ushtrim i dobishëm intelektual që do të na hyjë në punë vitin e ardhshëm.
Zgjedhjet presidenciale në SHBA në nëntor është pothuajse e sigurt se do të jenë ngjarja më e rëndësishme e vitit 2024. Në fakt, zgjedhjet në SHBA janë gjithmonë të rëndësishme duke pasur parasysh fuqinë dhe ndikimin e Amerikës. Por ajo që i bën këto zgjedhje thelbësisht të ndryshme është se ka të ngjarë të jenë ato në të cilat dallimet midis kandidatëve të partive kryesore i tejkalojnë ngjashmëritë e tyre. Duke supozuar se presidenti Joe Biden dhe ish-presidenti Donald Trump fitojnë nominimet e partive të tyre përkatëse, kush fiton do të ketë një rëndësi të madhe, si për Shtetet e Bashkuara ashtu edhe për botën.
Në fakt, ka disa ngjashmëri midis Biden dhe Trump. Asnjëri nuk beson në tregtinë e lirë, megjithëse Trump, ndryshe nga Biden, është një proteksionist i plotë. Të dy favorizojnë një rol më të madh të qeverisë në ekonomi. Të dy donin të largoheshin nga Afganistani. Ata gjithashtu bien dakord për nevojën për të mbajtur një linjë të ashpër ndaj Kinës, veçanërisht kur bëhet fjalë për tregtinë dhe investimet në teknologjitë kritike.
Por dallimet janë shumë më të mëdha. Biden është një politikan karriere që beson në demokraci, përqafon normat e saj dhe është i gatshëm të punojë përtej linjave partiake për të krijuar kompromise që i sjellin dobi vendit. Trump refuzon normat politike (të tilla si pranimi i humbjes elektorale), shpesh duke e vënë veten përpara demokracisë së vendit.
Qasja e politikës së jashtme e Biden-it përqendrohet rreth aleatëve të Amerikës, të cilët ai i sheh si një burim të madh avantazhesh krahasuese me SHBA-në. Trump i konsideron aleatët më shumë si konkurrentë ekonomikë dhe si shterim të thesarit të Amerikës. Ndërsa Biden e ka konsideruar këtë periudhë të historisë si një garë midis demokracisë dhe autokracisë dhe ka argumentuar se Amerika duhet të ndihmojë miqtë demokratë në mbarë botën, Trump shkon shumë më mirë me autokratët dhe duket se e ka zili kontrollin e tyre politik. Lista e çështjeve për të cilat të dy ndryshojnë dukshëm është e gjatë dhe përfshin ndryshimet klimatike, politikën e emigracionit dhe qasjen në abort, për të përmendur disa.
Deri në momentin e shkrimit, Trump duhet të shihet si i preferuari. Politika dhe personaliteti i tij përshtaten më mirë me këtë epokë populiste. Biden është gjithashtu i rënduar nga perceptimi se ai është shumë i moshuar, dhe nga inflacioni dhe një fluks jopopullor i emigrantëve. Pyetja më e madhe që rri pezull mbi Trump është shkalla në të cilën problemet e tij ligjore do të përkthehen në probleme politike.
Por amerikanët nuk do të votojnë vetëm për një president këtë vjeshtë. Fletët e tyre të votimit do të vendosin gjithashtu nëse Kongresi do të kontrollohet nga e njëjta parti. Tani për tani, dhoma e lartë, Senati, është në duart e demokratëve, ndërsa Dhoma e Përfaqësuesve ka një shumicë republikane. E kundërta ka të ngjarë të ndodhë pas nëntorit.
Nëse Trump fiton, një Senat i kontrolluar nga demokratët mund të jetë kufiri më domethënës i pushtetit të tij në nivel federal, përveç nëse Gjykata e Lartë tregohet se është më konservatore sesa ideologjike. Nëse Biden fiton, një Senat i kontrolluar nga republikanët mund ta bëjë qeverisjen shumë të vështirë.
Përtej SHBA-së, do të ketë dhjetëra zgjedhje në mbarë botën në vitin 2024. E para e madhe do të zhvillohet në Tajvan në mes të janarit. Sondazhet sugjerojnë një garë të ngushtë, me kandidatin presidencial të Partisë Progresive Demokratike në pushtet, William Lai, pak përpara në një garë trepalëshe. Por ajo që ka më shumë rëndësi është se asnjë nga kandidatët nuk duket i etur për të bërë diçka të pamatur si shpallja e pavarësisë. Megjithatë, nëse Lai bëhet presidenti i ardhshëm i Tajvanit, Kina ka të ngjarë të përgjigjet duke rritur forcën e saj ushtarake, ekonomike dhe politike ndaj ishullit.
Dy muaj më vonë, edhe Rusia do të mbajë zgjedhje presidenciale. Nuk mund të ketë parashikim më të lehtë sesa që Vladimir Putin të fitojë një mandat tjetër.
Një tjetër parashikim i lehtë është se presidentja e ardhshme e Meksikës do të jetë një grua pasi votuesit të shkojnë në qendrat e votimit në qershor. Dy kandidatët kryesorë janë gra, me prirje të majtë dhe konkurrojnë në platforma që do të vazhdonin shumë nga politikat e presidentit në largim, Andrés Manuel López Obrador (AMLO).
Viti i ardhshëm do të përkufizohet gjithashtu në një pjesë jo të vogël nga lufta midis Rusisë dhe Ukrainës. Viti i tretë i luftës aktuale nuk ka gjasa të jetë vendimtar. Asnjëra palë nuk mund të imponojë vullnetin e saj në fushën e betejës dhe asnjëra nuk është e prirur të negociojë.
Ukraina nuk është e përgatitur të pranojë asgjë më pak se rivendosjen e plotë e kufijve të saj të vitit 1991. Megjithatë, ajo mund të detyrohet të miratojë një strategji më mbrojtëse pasi mbështetja ushtarake perëndimore është zvogëluar. Putini duket i bindur se koha do të dobësojë vendosmërinë e mbështetësve të Ukrainës në Perëndim. Në veçanti, Putini po pret të shohë nëse Trump fiton, në të cilin rast ai parashikon, me të drejtë, që ndihma ushtarake dhe ekonomike e SHBA-së për Ukrainën do të bjerë me shpejtësi, nëse jo do të ndalet plotësisht.
Pastaj është lufta midis Izraelit dhe Hamasit, tani në muajin e tretë. Në një moment, intensiteti i luftës do të zbehet disi dhe do t’i lërë vendin një pushtimi izraelit të Gazës, i shoqëruar nga dhuna periodike.
Ajo që pason në Gaza dhe në Bregun Perëndimor të pushtuar do të përcaktohet kryesisht nga zgjedhjet izraelite që pothuajse me siguri do të mbahen në vitin 2024. Nëse kryeministri Binyamin Netanyahu dhe një qeveri me të njëjtin mendim vazhdojnë në pushtet, perspektivat për diplomaci do të jenë të zymta . Megjithatë, zgjedhja e një qeverie më centriste do të krijonte mundësi diplomatike për SHBA-në dhe partnerët e saj arabë, megjithëse çdo perspektivë diplomatike mund të rrezikohej nga një zgjerim i luftës në Liban apo edhe në Iran.
Sa i përket Kinës dhe marrëdhënieve SHBA-Kinë, viti 2024 nuk ka gjasa të jetë një vit ndryshimesh dramatike. Zyrtarët kinezë janë në pjesën më të madhe të fokusuar në ekonomi dhe nuk kërkojnë një konfrontim me SHBA-në që mund të çojë në më shumë kontrolle të eksporteve dhe kufizime të investimeve. Ashtu si Rusia, Kina do të ketë një sy të fokusuar në politikën amerikane, megjithëse shumë në Kinë janë më pak të sigurt se një fitore e Trump do të ishte domosdoshmërish në interesin e Kinës.
Ngjarja më e madhe që ndodh pas zgjedhjeve në SHBA ka të ngjarë të jetë Konferenca vjetore e Kombeve të Bashkuara për Ndryshimet Klimatike (COP29), e cila do të zhvillohet në nëntor në Azerbajxhan. Është po aq e mundshme që mbledhja të mos prodhojë rezultate që frenojnë në mënyrë domethënëse krizën.
E fundit, por jo më pak e rëndësishmja është Argjentina, ku një president i ri bëri fushatë bazuar në një platformë ndryshimi rrënjësor. Historia sugjeron që kur të huajt bëhen të brendshëm, realiteti shpesh e moderon atë që ata bëjnë. Sigurisht, Trump jep prova se kjo nuk është gjithmonë kështu. Ndodhi të tilla janë një arsye pse këto parashikime janë kaq të vështira.
Project Syndicate
