E vështirë të shpjegosh trajektoren e Partizanit në një kampionat ku, mes shumë ulje-ngritjeve, konstantja që karakterizon kampin e kuq mbetet mungesa e qetësisë. Angazhimi i Klevis Dalipit u duk si kura e duhur për të sjellë një frymë të re te 15-herë kampionët, por, pas disa ndeshjeve pozitive, Partizani ka humbur sërish në paqartësitë e së kaluarës. Ajo ndaj Teutës ishte një paraqitje vërtet pa ngjyrë nga një skuadër që tek e kuqja simbolikisht gjen përveç dashurisë së tifozëve dhe grintën e ndezur për të dhënë maksimumin.
Pas barazimit me Lushnjën, një disfatë që komplikon seriozisht llogaritë për Europën, objektivin e vetëm të mbetur në dispozicion. Taktika apo zgjedhjet e saj mund të kenë pjesën e tyre, një takim i i drejtorit të përgjithshëm, Olsi Rama, me trajnerin Klevis Dalipi, menjherë pas disfatës, flet për seriozitetin e situatës, por ajo çka është më evidentja është se shumë nga lojtarët e skuadrës janë nën rendimentin që na kanë mësuar të shfaqin.
Partizani është një skuadër në ndërtim e sipër, shumë prej futbollistëve janë në skadencë kontrate dhe ky është një faktor që mund të sjellë pasiguri për të ardhmen, duke ndikuar në performancën e grupit në kompleks. Ashtu si dhe aludimet mediatike për të ardhmen e vetë Dalipit, momentet e tensionit në stërvitje apo ndonjëherë edhe në ndeshje e sipër nuk kanë munguar, por të gjitha këto janë probleme që duhen lënë menjëherë pas. 4 sfidat e mbetura janë të gjitha impenjative në maksimum dhe një Partizan si ai i dy ndeshjeve të fundit e ka të pamundur të kapë trenin që e çon në Europë.
Stacioni i ardhshëm është ndeshja me Luftëtarin, skuadrën që i ka shkaktuar të kuqve humbjen më të thellë sezonale, për të bërë kthesën në Gjirokastër do të duhet një Partizan me mendjen top, vetëm te fusha.
