Pavarësisht thirrjeve të autoriteteve që të ndiqet arsimi profesional, në vendin tonë duket se nuk ka interes për profesionet artizanale nga brezat e rinj. Por historia dhe apeli i një gruaje që për 40 vjet punon si orëndreqëse në Gjirokastër është një shembull frymëzues se si profesione të tilla duhet të trashëgohen brez pas brezi për të mos humbur.
Në qytetin e gurtë të Gjirokastër, njohur edhe për pazarin e tij karakteristik të punimeve artizane, ka një dyqan të vetëm që merret me riparimin e orëve mekanike.
Nëse zakonisht kemi parë meshkujt që e ushtorjnë këtë zanat, në Gjirokastër për më shumë se 40 vjet, Irena Murto, ia ka dalë të mbajë familjen me punën e saj si orëndreqëse.
Irena Murto: Në atë kohë që kam filluar unë nuk kishte orë me bateri, kishte orë mekanike dhe orë tavoline që i riparonim. Elektronika ka 12 vjet që ka filluar, megjithatë zanati është i bukur dhe pse i vështirë dhe me stres. Ndjej kënaqësi kur më vinë klientë këtu dhe nga qytete të tjera, dhe më thonë: Bravo, faleminderit.
Pavarësisht ritmit të shpejtë të përqafimit nga popullata të teknologjisë, Irena Murto, vijon të ketë klientët e saj, teksa mban me vete shqetësimin se kujt do t’ia lë zanatin trashëgimi.
Irena Murto: Kam dëshirë t’ia lë nipit ose mbesës këtë zanat se edhe koha po ikën, edhe po plakemi. Sa të kem takat do vi të punoj. Të rinjve tani u pëlqen më shumë të kenë ndonjë punë në shtet por ka dhe njerëz që e kanë dëshirë zanatin.
Për herë të pare në këtë dyqan Irena ka nisur të punojë në moshën 14 vjeç.
Sot është 60 vjeçe dhe ruan po të njëjtin pasion pavarësisht lodhjes dhe dekadave të kaluar në të.
Rasti i Irenës është një shembull dhe një kurajo se si të rinjtë të zgjedhin përmes arsimit profesional zanate të tilla, të cilat pavarësisht kohës, nuk e kanë humbur rëndësinë e tyre.
