Nga Endri Shabani
Ata qe me njohin e dine se sa shume e urrej une dhunen. Por nuk jam as i verber te mos shoh mllefin e akumuluar tek te rinjte tane. Pas cdo xhami te thyer, qendron mllefi i nje te riu te pashprese, te cilit i jane mbyllur shtigjet per te dale ne krye me dinjitet. Femijet e popullit sot e kane te veshtire te gjejne veten, ne nje Shqiperi te sunduar nga partite e gangrenizuara dhe banoret e Rolling Hills. Te rinjve sot iu ofrohen shume pak alternativa, duke i detyruar shume prej tyre te zgjedhin mes shfrytezimit neper bizneset e oligarkeve, servilosjes pas nje politikani, implikimit me nje kriminel, apo emigracionit. Shume te rinj sot kane frike te enderrojne qe nje dite mund te behen mjeke, pedagoge, inxhiniere, gazetare, deputete apo ministra. Pasi ata qe dine edhe po studiuan me shume, keto vende u jane rezervuar femijeve te atyre qe na kane vene kemben ne qafe ose kanakareve te partive.
Shume te rinj sot jane te dekurajuar nga pabarazia ekstreme. Ata e dine qe edhe nese punojne me shume, do t’iu duhen dy jete per te blere nje shtepi. Kurse banoret e kodrave aq para i harxhojne per dreka e seminare. Shume te rinj sot jane te tallur nga oligarket, te cilet me leket e ilaceve tona kurohen ne Turqi. Ndersa neve na lene me ankthin qe po na u semuren prinderit, te zgjedhim midis rrezikut per t’i mbajtur ne shtepi, apo fajit per t’i cuar ne spital.
Shume te rinj sot jane te shperfillur nga pushteti, i cili nuk i pyet cfare duan apo cfare mendojne. Vendimet per vendin e tyre, per qytetin e tyre, per lagjen e tyre, iu imponohen me dhune nga ata qe sillen si pushtues. Shume te rinj sot jetojne ne nje vend qe nuk iu perket me. Te gjitha pasurite e perbashketa jane privatizuar, vjedhur e plackitur, duke iu lene atyre vetem barren e borxheve.
Prandaj shume prej tyre sot e kane humbur arsyen dhe shqelmojne dyert e institucioneve qe nuk punojne per ta, thyejne xhamat e godinave qe nuk jane te vetat, dhe prishin zbukurimet e nje feste te cilen ata nuk e gezojne dot.
Sot ata po e kthejne permbys tavolinen qe nuk eshte shtruar per ta. Po e kthejne me dhune, sepse kane pritur gjate, ne kembe, te harruar dhe te uritur.
Sot ata po zbrazin marazin e nje shpirti qe po plas prej kohesh. Ilaci i te cilit nuk eshte dhuna, por shpresa. Ata nuk duan plumba, por pune. Nuk duan shkopa gome, por mundesi per te ecur perpara ne jete. Nuk duan perbuzje, por mbeshtetje. Nese nuk e kuptojme kete, nuk kemi kuptuar asgje.
